Περί βοτανικής... συνέχεια...

για τον Μανδραγόρα σας έχω ήδη μιλήσει...για κείνο με την ανθρωπόμορφη ρίζα ντε και τους πολλούς μαύρους θρύλους που τον συνοδεύουν... μέρες που είναι δίπλα στο τζάκι εκεί στο χωριό θυμόμουν διάφορα σοβαρά και ευτράπελα από το παρελθόν.... ήρθες πάλι και μου θύμησες, με κείνο το σαρδόνιο χαμόγελο που αφορούσε κάποια κυρία νευρική και αρκούντως νευρωσική... και είπες " ααα ρε πασιφλορίνη που χρειάζεσαι...". 

Την εποχή εκείνη υπήρχε φαρμακευτικό ίδιοσκευασμα ελληνικής φαρμακευτικής εταιρείας, μα δεν θυμάμαι ποιάς...με αυτό το όμορφο(!) όνομα.  Σε ερώτηση μου για το όνομα μου εξήγησες ότι προέρχεται από το φυτό passiflora incarnata... και έχει ηρεμιστικές και όχι μόνο ιδιότητες.

Πέρασαν χρόνια πολλά μα την έκφραση για την πασιφλορίνη δεν την είχα ξεχάσει... 

Αλλάζω θέμα για να σας πω ότι τον τελευταίο καιρό ψάχνω να βρω ένα αναριχόμενο φυτό, να το βάλω να ανέβει σε μια πέργκολα, εκεί στο σπίτι του χωριού,  που όμως να είναι συνεχώς με φύλλα χειμώνα καλοκαίρι,  αλλά και προπάντων να αντέχει το δριμύ ψύχος του χειμώνα ... έτσι για πρασινάδα...

Μετά από πολύ ψάξιμο, εκεί στο χωριό με την πλούσια χλωρίδα του, κατέληξα να επιλέξω να φυτέψω μια "ρολογιά", φυτό αναρριχόμενο και ανθεκτικό με άνθη σαν καντράν ρολογιού, εξ ου και το όνομα του...

χάρηκα πολύ για την τρομερή επιλογή μου, αλλά η χαρά γρήγορα έγινε μεγάλη έκπληξη όταν πληροφορήθηκα, ας είναι καλά το διαδίκτυο, ότι αυτό το φυτό είναι η περίφημη passiflora incarnata... 

θυμήθηκα πάλι πόσα πολλά μου έμαθες χωρίς καν να το καταλάβεις...

ααα ρε πατέρα μόλις μεγαλώσει και απλώσει εκεί από κάτω θα απλώσω την αρίδα μου, θα ρίχνω ξάπλες στην δροσερή σκιά της....απολύτως ήρεμος...

Α ρε παιγνίδια που κάνει το μυαλό και η ζωή !

Ν.Ε.Μ

Μιλώντας... με τη σιωπή σου

Σιώπησες....άφησα λίγο καιρό να κατασταλάξει μέσα μου... μα πάντα σιωπούσες. Ζωγράφιζες σιωπηλός και οι ζωγραφιές σου εξυμνούσαν την σιωπή. Στο έλεγα και γελούσες. Δεν ξέρω μα πάντα αυτό έβλεπα στους αμέτρητους καμβάδες σου. Από τους Αγίους που έχω κρεμάσει σε ένα τοίχο μέχρι τις Βαλίτσες, μέχρι τους Ταύρους μέχρι το τελευταίο, την Τούρτα γενεθλίων σου... ακούγαμε τζαζ, το ορατόριο του Pradel, και πάντα το "¡Y el toro, solo corazón arriba!

a las cinco de la tarde.

 του F.G.Lorca.... και όντως ήταν αργά....μόνο που δεν το είχαμε καταλάβει...

Ένας Toulouse-Lautrec του καιρού μου και ένας Edvard Munch με την κραυγή του να σπάει τις ένοχες σιωπές μας...

Εμεις μιλάγαμε με την δική μας γλώσσα... Είναι μακρύς ο δρόμος για το Sinsinatti ξάδερφε του έλεγα και κείνος γελώντας μου απαντούσε That's life, that's Broadway... αυτός περίπου ήταν ο κωδικός μας λόγος που σπάγαμε τη σιωπή της ψυχής μας...

Η ευγένεια και η στωικότητα της ψυχής του και η μεγαλωσύνη του φαινόταν ευδιάκριτα σαν έμπαινες και διάβαζες τις σιωπές του, στο έργο μα και στην καθημερινότητα του.

Εχω πολλά να θυμάμαι μα δεν θα παρασυρθώ... θα μείνω στις σιωπές σου που λάτρεψα...

Είναι αργά πια και μου λείπεις.... Don't Cry for Me Argentina θα μου απαντούσες... το ξέρω...θα σιωπήσω

Τα Άλμπατρος του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος μας

Τελικά παίδες νομίζω με άλμπατρος παρέα πορευόμαστε σε τούτη τη ζωή...

Είναι κάτι πουλιά με φτερούγες μεγάλες που μας κάνουν παρέα στο πέρασμα μας στη ζωή... μας δείχνουν το δρόμο και τον τρόπο που πρέπει να πορευόμαστε σ' αυτήν... ξέρουν μόνο να πετούν, μα σαν κατέβουν στην γη αδέξιο το βάδισμα τους κατά πως λέει κι ο ποιητής... γιατί η μοίρα τα έταξε να πετούν περήφανα στα ουράνια και ωραία, με κείνες τις τεράστιες φτερούγες τους που δεν ξέρουν τι να τις κάνουν στη στεριά και τις σέρνουν δεξιά ζερβά δίπλα τους... η φωνή τους μάλλον παράφωνη γιατί λέει πάντα αλήθειες... το πέταγμα τους όμως θεϊκό... 

Δεν ξέρω για σας μα εγώ πάντα είχα παρέα μου αυτά τα πουλιά... 

Το μεγάλο Άλμπατρος που πήγαινε πάντα μπροστά, χρόνους τώρα, το καμάρι μας, ο οδηγητής, σαρανταπληγιασμένο κουράστηκε, απόκαμε και σωριάστηκε πια ξέπνοο... τα δάκρυα δικά μας, μα το χρέος του ολάκερο μας το παράδωσε μαζί με την ψυχή του...

Δίπλα μου τώρα ένα άλλο πετά... ξέρει από πτήσεις... και πίσω μου ακολουθούν μερικά ακόμα, νιόκοπα χωρίς πείρα, μα που θα πάει θα μάθουν κι αυτά... εμένα με νοιάζει μόνο να βλέπω εκείνες τις μεγάλες φτερούγες δίπλα και πίσω μου πια...η πείρα και η γνώση θα έρθουν αφού... πετούν 

Ιπτάμενη τελικά η ζωή μας, γι όσους νογούν και ευτυχισμένη, σαν δίπλα σου θωρείς τις μεγάλες φτερούγες των Άλμπατρος... 

...in memoriam...

Ν.Ε.Μ🤔

Στον ίσκιο του... λεμονανθού....

Τελικά, μετά ωρίμου σκέψεως κατέληξα... το όποιο παρόν μας είναι το παρόν των πρόσφατων ή απώτερων αναμνήσεων μας... και εξηγούμαι... ότι βλέπω τώρα είναι κάτι που έχει ήδη ειδοθεί στο παρελθόν και αναγνωριστεί ή ταυτιστεί στο τώρα... πράγματα, πρόσωπα, αισθήσεις και συναισθήματα ... ακόμα και τα λεγόμενα "πρωτόγνωρα" συναισθήματα,  με κάποιο τρόπο ήδη έχουν ειδοθεί από τα πριν... είναι η "ανακράτηση" του Edmund Husserl ; 

Έτσι και γι' αυτό, ακόμα και σένα που έχω χρόνια πολλά να σε δω,  φτάνει ένα κάτι, για να ζήσεις εδώ στο τώρα μου... φτάνει ένας ήχος ή ένα άρωμα, να σαν αυτό του λεμονανθού από τον κήπο, να γυρίσεις έτσι ξαφνικά μπροστά μου, να,  εδώ στον ενικό της καρδιάς μου, για να σε δω, να σ' αγγίξω και να σ' αγκαλιάσω ξανά... 

...στον ίσκιο του λεμονανθού, φυσά ο αέρας που το παρελθόν το κάνει βροντερό παρόν...

hasta la vista baby... 

Ν.Ε.Μ 🙂

de profundis

Βρέχει. Το τζάκι αναμένο και δίπλα το κερί να συναγωνίζεται, μάταια, τις φλόγες του. Έβαλα το ποτό που πάντα σ' άρεσε, σε δυο ποτήρια. Μου ζήτησες να σου πω πως πέρασα όσον καιρό έλειπες... τι ερώτηση κι αυτή! Μα πως θα μπορούσα άραγε να σου διηγηθώ τ' ανείπωτα.... καλά είπες, άντε στην υγειά σου... ενικός, κατάλαβα...συνεχίσαμε να κοιτάμε σιωπηλοί τις φλόγες να χορεύουν, έτσι σαν άλλοτε με μια ρετσίνα μπροστά μας να κοιτάμε την θάλασσα...αλλοτινοί καιροί...τώρα στις φούχτες μας μόνο η αλισάχνη έμεινε να μαρτυρά κραταιούς καιρούς....

Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι, μα εγώ διηγούμαι τη ζωή μου σιωπηλά... έβαζα και έβαζα κάθε φορά που απόσωναν τα ποτήρια. Με ρωτάς αν είμαι καλά. 

-Ναι σε όλα εκτός από ένα που ξέρεις,σου απαντώ. 

-Πάντως σε βοήθησα όσες φορές μου το ζήτησες... έγνεψα καταφατικά.... και πάλι η δική μας η σιωπή, αυτή που πάντα μίλαγε και κραύγαζε... στον ενικό της καρδιάς μου κι απόψε μαζί... γύρισα να σε ψάξω μα συ έφυγες αθόρυβα όπως ήρθες, πάντα ελαφροπάτητος ήσουν...hasta la vista,  ψιθύρισα...νομίζω ξημερώνει...

Ν.Ε.Μ 🙂

Σιωπηλή...συνάθροιση

Το θυμάσαι; Μου το χες πει κάποτε, πως στο σπιτάκι εκείνο που βλεπε θάλασσα στον Άγιο Κωνσταντίνο στη Σάμο, τη μέρα του Αϊ Νικόλα ήταν διπλή γιορτή, μια που ήταν θαλασσινός και μια που γιόρταζε ο πατέρας, ξενιτεμένος χρόνια στην Αμερική...
Μια τέτοια μέρα ήθελες, μου το λεγες, πως θες να φύγεις και τέτοια έφυγες... πάνε 34 χρόνια...
Τέτοια μέρα λοιπόν, σαν τελείωσαν οι εργασίες στο πατρικό, βάρεσα το προσκλητήριο... έφερες μαζί σου το σόι, τα συμπεθεριά, όλους... Καθίσαμε στο στρογγυλό τραπέζι όλοι... άπαντες παρόντες... μύρισε το σπίτι από ξεχασμένες μυρωδιές... κοιταζόμαστε στα μάτια, μα δεν μιλάγαμε... εξ άλλου τι να πρωτοπούμε και γιατί;
Έβαλα το μεγάλο μπουκάλι με τ'αψέντι στη μέση κι άφησα την πράσινη νεράιδα για τα περαιτέρω... ένα χαμόγελο στα χείλη μόνο πλανιόταν μαζί με τ' αερικά. Οι σκοτεινές σκιές του θανάτου είχαν εξαφανιστεί και μόνο η πράσινη νεράιδα να χορεύει, εκεί στη μέση της σιωπηλής συνάθροισης ...
Δεν ξέρω αν ήταν παραίσθηση τούτη η συνάντηση, μα παίρνω όρκο πως έγινε...
Έπιασαν μεσάνυχτα, όπως τότε που έφυγες... θυμάσαι; μ' αποχαιρέτησες τότε τελευταίο...
Απόψε σειρά μου να σας ξεπροβοδίσω όλους... σιωπηλά...
Του Αϊ Νικόλα τη βραδιά...

Ν.Ε.Μ. 

Ανακαίνιση

Είπα... να μείνουν μόνο οι εξωτερικοί τοίχοι.. 

Ούτε η σκεπή να μη μείνει στη θέση της... τέσσερεις τοίχοι να χάσκουν στον ουρανό, μόνοι τους, γυμνοί ακόμα και από σοβάδες, σαν άδεια χέρια ικέτιδας μοίρας. Δεν ξέρω τι με ώθησε να ξεκινήσω έτσι το παλιό πατρικό σπίτι...δεν υπήρχαν φαντάσματα για να τα ξορκίσω... ανάγκη ίσως να δείξω ότι μπορώ και γω να δημιουργώ; δεν θα το ερμηνεύσω τώρα, εξ άλλου ποιος νοιάζεται; Κράτησα όλη την παλιά αρχιτεκτονική... μικρές και ασήμαντες αλλαγές... ξαναφτιάξιμο από την αρχή... περίπου...Οι τέσσερεις εξωτερικοί τοίχοι προστάτευαν το έργο. Προστάτευαν τις σκιές του παρελθόντος, τους ήχους, τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα. Εκεί στο άνοιγμα της παλιάς εξώπορτας άκουγα τα βήματα του πατέρα που ερχόταν, πιο κει στην παλιά κουζίνα ακούγονταν οι θόρυβοι από τα πιάτα και μύριζε ο τόπος από το μαγειρεμένο φαγητό... για μια στιγμή νομίζω πως άκουσα και κλάμα παιδικό, μου φάνηκε σαν την φωνή μου... πλάκα θα χει είπα μέσα μου... Ανάκατοι θόρυβοι, γέλια, κλάματα, οργασμικοί αναστεναγμοί... παραίσθηση ηδονική... και γύρω γύρω μόνοι τους να στέκουν οι τέσσερεις εξωτερικοί τοίχοι, φρουροί στις ζωές που πέρασαν, στις σκιές του παρελθόντος, μα και ασφαλείς αφετηρίες των νέων ονείρων ... Έβαλα στην καινούργια εξώθυρα νέα καλλιτεχνημένη ταμπέλα με το όνομα όμορφου επιγόνου... έτσι για την συνέχεια...Ακούστε παίδες... κατόπιν ωρίμου σκέψεως κατέληξα... σε ανακαίνιση ποτέ μη ρίξετε τα εξωτερικά ντουβάρια, είναι οι αδιαπραγμάτευτοι φύλακες του παρελθόντος και της ιστορικότητας σας


Ν.Ε.Μ. 😊